*0*0*0*0*0*0*0*

صفحه سفید
صفحه سفید
صفحه سفید
و باز هم صفحه سفید
شده بودند تمام حرفهای ناگفته ای که در این دل داد میزدند من را بر روی این صفحه سفید بنویس
شده بودند تمام اشکهایی که ریخته نشده بودند تا تبدیل به سنگ شوند اما بی خبر از همه جا که به جای سنگی محکم به درد و بیماری و قرص های آرامبخش تبدیل شده بودند
شده بودند تمام خاطرات خوب و بد گذشته که نوشته نشده بودند
شده بودند تمام توصیف های من از زیبایی های بیکران او که توان نوشتنشان را نداشتم
شده بودند تمام عشقی که با درد همراه شده بودند و اون اصلا حواسش نبود که دارم آروم آروم از دست میرم
اصلا حواسش نبود که زندگیم شده پر از صفحات سفید
مگه براش فرقی هم میکرد که صفحات زندگی من سفید باشند یا پر از سیاهی قلم؟
اصلا مگه براش فرقی هم میکرد که تا چه اندازه من او را دوست میدارم و برای بدست اوردن آغوشش تا چه اندازه عرق میریزم؟
کاش صفحات زندگی او هم سفید بودند تا بفهمد چه حالی دارد سفید بودن دفتر زندگی

صدای خش خش ورقه های آلومینیومی بدجور میرفت رو اعصابم
با اعصابی خورد شماره کسی رو که انگار نباید میگرفتمو،گرفتم
یه بوق،برنداشت...سه بوق،برنداشت...شش بوق،برنداشت...بوق هفتمی رو که زد خواستم قطع کنم که صداش پیچید تو گوشم

هوم؟

چقد صداش بی احساس و خسته بود

چی میخواستی؟

گوشی رو از خودم فاصله دادم و بعد از صاف کردن صدام که به خاطر بغض گرفته بود،دوباره گوشیو به گوشم نزدیک کردم و گفتم

 

حالت خوبه؟سرما خوردگیت بهتره؟

آره بهترم...کاری نداری دیگه؟

 

چرا دارم

هوم؟

مواظب خودت باش

...

شنیده شدن صدای بوق اشغال تلفن با بلند شدن صدای هق هق مردانه من همزمان شد
چرا انقد بی احساس بود این بشر؟!مگه من چه بدی در حقش کرده بودم؟

یادم میاد روزی یکی بهم گفت:رابطه ی سرد شده درست مثل چایی سرد شده میمونه...سرد که شد،حالا تو هر چقدم که توش آب جوش برزی اون چایی دیگه چایی اول نمیشه

همه چی سر یه مسخره بازی شروع شد!سر یه بچه بازی...نمیدونم شاید نیاز به یه تلنگر داشتم تا بدونم چقد این بشرو دوست داشتم و نفهمیده بودم.

یه روز وقتی داشتم تو کوچه پس کوچه های پاییزی شهر تهران قدم بر میداشتم...نگاهم بهش افتاد...یه دختر آشنای ریزه میزه که حواسش نبود شال از سرش افتاده و منو عاشق اون موه های کوتاه ژولیده پولیده و پر از گره کرده!چقد دلم میخواست برم و دستامو لا به لای اون موهاش بکنم و با رسیدن بند هر انگشتم به یه گره صدای جیغشو بشنوم که میگه:آخ آخ آخ...چیکار میکنی،موهامو کندی
از اون چشمای مشکی بگیر که دوست داری خودتو یه تنه توشون غرق کنی تا اون لبهای قرمز که لبخندِ روش چهرشو زیباتر کرده بود
از فکرش بیرون اومدم و آهی عمیق کشیدم...از همون آه هایی که اگه یه مرد بکشه زمین زیر پاش به لرزه میفته
رفتم سراغ ظرف بعدی و باز هم اون صدای آلومینیوم لعنتی که دور ظرف میپیچیدم و دلتنگی همیشگی و بوی قهوه ی سرد شده ی روی میز و دستهایی که به خاطر کشیده شدن به آلومینیوم،پر از بریدگی بود و کسی نبود که بیاد و چسب زخم روی زخمام بزنه تا خونش بند بیاد...هوفففف کسی روی زخمای دست من چسب نمیزنه چه برسه به روی زخمهای قلب من

oOoOoOoOoOoO

►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄

خشمت
صاعقه

دلم
جنگل

آتش حقم نبود

مهربانتر اگر بودی
کتاب می شدیم
(:

►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄►◄

منصوره صادقی

اشتباهاتم را دوست دارم!
آنها همان تصمیماتی هستند که خودم گرفته ام!
و نتیجه اش را هرچه باشد می پذیرم! ...
اشتباهاتم را بگردن کسی نمی اندازم! می پذیرم که انسانم و اشتباه می کنم!
نه فرشته ام و نه شیطان! و نه انسان کامل!

تازنده ام ... برای انتخاب راه درست فرصت هست ... وقتی زمین می خورم ... بلند میشوم ... خودم را می تکانم ... و ادامه می دهم ...

اشتباهاتم را دوست دارم! ... آنها حباب شیشه ای غرورم را می شکنند! هرزمان به اشتباهاتم پی بردم بزرگتر شدم! اشتباهاتم را دوست دارم! ... آنها گرانترین تجربه هایم هستند چراکه برایشان هزینه گزافی پرداخته ام......!!!

ﺗﻮ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﻄﺮ ﺯﺩﻥ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ، ﺍﺻﻼ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻋﻄﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ " ﺧﻮﺏ ﺷﺪﻥ " ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻋﻄﺮﺯﺩنه . . . ﭼﮑﺎﺭ ﺩﺍﺭﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺧﻮﺏ ﺍﻧﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ ؟ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ ؟ :)
تو خوب باااش :)




ﻗﺎﯾﻘﺖ ﺷﮑﺴﺖ ؟ ﭘﺎﺭﻭﯾﺖ ﺭﺍ ﺁﺏ ﺑﺮﺩ ؟ تورت ﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪ ؟ صیدت ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ؟ ...

ﻏﻤﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ :)

ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﻧﮕﻮ ؛ ﺍﺯ ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﻣﺎﺳﺖ !
ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ ...

ﺍﮔﺮ ﻗﺎﯾﻘﺖ ﺷﮑﺴﺖ، ﺑﺎﺷﺪ! ﺩﻟﺖ ﻧﺸﮑﻨﺪ! دﻟﯽ ﺭﺍ ﻧﺸﮑﻨﯽ. :)

ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺭﻭﯾﺖ ﺭﺍ ﺁﺏ ﺑﺮﺩ، ﺑﺎﺷﺪ ! ﺁﺑﺮﻭﯾﺖ ﺭﺍ اﺏ نبرد! ﺁﺑﺮﻭﯾﯽ ﻧﺒﺮﯼ. :)

ﺍﮔﺮ ﺻﯿﺪﺕ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺖ ﺭﻓﺖ، ﺑﺎﺷﺪ! ﺍﻣﯿﺪﺕ اﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﺮﻭﺩ ! ﺍﻣﯿﺪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪ نکنی :)

ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﮔﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺍﺕ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺖ رﻓﺖ، ﺩﺳﺘﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯼ!
ﺧﺪﺍﯾﺖ ﺭﺍ ﺷﮑﺮ ﮐﻦ ... ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﮑﺮ ﮐﻦ :)

ﺍﮔﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﺩﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯾﻢ دﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﯾﻢ. :)

ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﯾﻢ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ اﻭﺭﯾﻢ ...

ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﺧﺮﯾﻢ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﻢ ... :)

ﺩﻳﺪﻯ ﻭﻗﺘﻰ ﺩﺳﺘﺖ ﺭﻭ ﺑﺎ ﻛﺎﻏﺬ ﻣﻴﺒﺮﻯ اﺫﻳﺘﺖ ﻣﻴﻜﻨﻪ میسوزه ﺍﺯ ﻓﻜﺮﺕ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻴﺮﻩ ...

ﺍﻣﺎ ﻣﺜﻼ ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ ﻣﻴﺒﺮﻯ بعده ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻴﻜﻨﻰ ...

ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻛﺎﻏﺬ ﺍﺯ ﭼﺎﻗﻮ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺗﺮ ﻧﯿﺴﺖ فقط تو ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺁﺳﯿﺐ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﺯ ﮐﺎﻏﺬ ﺭﻭ نداﺍﺷﺘﯽ ...

ﺣﮑﺎﻳﺖ ﺑﻌﻀﯽ ﺁﺩﻣﺎﺱ :)

عـــشــق یـعـــنـی
تـوو لحـــظــه هـایــی کـه بـقــیه کـنــارش نیـسـتن
تـو کـنـارش بـاشــی و کـنـارش بِـمـونـی ...

یعنی اینـقد دوسش داشـتـه باشـی کـه بتــونـی آرومـش کنـی ...

از نـاراحتــیـــش ، دل تو هم بگـیره ...

یعـــنی ایـنقد جرأت داشـــته باشـی کـه بـه همــه بـگــی ایـن عـشـقـمه ...

یـعنی حـاضـر بـاشـی اگـه روو فرم نـبـود بـه خــاطــرش از بــعضی کارات بـرنی وبـا اون بـگـذرونی ...

آره عـزیــزم عــشـق دل و جـرأت میـخـواد ...

ﺍﯾﻦ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺱ ...

ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﻣﯿﺎﺩ ﻫﻤﻪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﺩﻧﺒﺎﻝ سرﭘﻨﺎﻫﻦ، ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺮﻩ ﺭﻭﯼ ﺍﺑﺮﺍ ﭘﺮﻭﺍﺯ میکنه ﺗﺎ ﺧﯿﺲ ﻧﺸﻪ ...

ﻫﻤﻪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﻣﯿﺮﻥ ﺗﺎ ﯾﮏ ﻏﺬﺍﯾﯽ ﭘﯿﺪﺍ کنند، اﯾﻦ ﻣﯿﺮﻩ ﺷﮑﺎﺍﺍﺭ ﮐﻨﻪ ...

ﻭﻗﺘﯽ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ سن ﻣﺸﺨﺼﯽ ﻣﯿﺮﺳﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺮ ﻣﯿﺸﻦ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﻣﯿﺸﻦ ﮐﻪ میگیم ﭘﯿﺮﻩ ﻭ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﯿﻤﯿﺮﻩ، اﻣﺎ ﻣﯿﺪﻭﻧﯿﻦ ﻋﻘﺎﺏ ﭼﯿﮑﺎﺭ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟

ﻣﯿﺮﻩ ﺑﺎﻻﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﻮﻩ، اﻭﻝ ﺑﺎ ﻧﻮﮐﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺮﻫﺎﺷﻮ ﻣﯿﮑﻨﻪ بعد ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎﺵ ﺭﻭ ﻣﯿﺸﮑﻨﻪ ﺍﺧﺮﻡ ﺑﺎ ﻧﻮﮐﺶ ﺑﻪ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺿﺮﺑﻪ
ﻣﯿﺰﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﻮﮐﺶ ﺑﺸﮑﻨﻪ ...

ﺩﺭﺩ ﻣﯿﮑﺸﻪ ...

۱۵۰ﺭﻭﺯ ﻃﻮﻝ ﻣﯿﮑﺸﻪ ﺗﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ بشه!

ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺸﻪ ﻋﻘﺎﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺏ ...
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺸﻪ ﻗﻮﯼ ﺗﺮﯾﻦ ﭘﺮﻧﺪﻩ ...

ﺯﻣﺎﻥ ﭼﻴﺰ ﻋﺠﻴﺒﺴﺖ ...
ﻣﻴﺪﻭﺩ ...
ﺟﻠﻮ ﻣﻴﺮﻭﺩ ...
ﻭﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﻯ ﺯﻧﺪﮔﻴﺖ رﺍ ﻳﺎ ﻛﻬﻨﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻳﺎ ﻋﻮﺽ ...
ﺑﻌﻀﻰ ﻫﺎ ﻳﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ درﻭﻧﺸﺎﻥ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻴﺸﻮﺩ ...

ﺯﻣﺎﻥ ﺩﻳﺮ ﻳﺎ ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ کدﺍﻣﺸﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﻧﻰ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻛﺪﺍﻣﺸﺎﻥ رﻓﺘﻨﻰ ...

ﻣﻦ ﺩﻋﺎ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﻭ ﺩﻧﻴﺎ ﭘﺮ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﻯ وﺍﻗﻌﻰ ...
ﺁﺩﻡ ﻫﺎیی ﻛﻪ ﻧﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻛﻨﺪ ﻧﻪ ﺯﻣﻴﻦ ...